آدم شدن چه مشکل

                 پدری بــــــــا پسری گفت بخشم                که تو آدم نشوی خـــــــاک بسر

                 حیف ازان عمر ای بــــــی سر وپا                در پی تربیتت کردم ســــــــــــــر

                 دل فرزند از ایـــــن حرف شکست                بـــــــــــی خبر روز دگر کرد سفر

                 رفت از آن شهر بشهری که شود                 فارغ از سرزنش تــــــــــــلخ پدر

                 رفت از پیش پدر تــــــــــــا که کند                بهر خــــــــــــــود فکر دگر کار دگر

                 سالها رفــــــــــــت پس از تلخیها                 زندگی گشت بکامش چو شکر

                 عاقبت منصب والایی یافــــــــــت                 حــــــاکم شهر شد و صاحب زر

                 چـــــند روزی بگذشت وپس از آن                 امر فرمود بــــــــــــــه احضار پدر

                 تـــــــــــــا ببیند پدر آن جاه وجلال                 شرمساری بـــــود از طعنه مگر

                 پدرش آمــــــــــــــــد از آن راه دراز                 نزد حــــــاکم شد وبشتاب بسر

                 پسر از غایت خـــود خواهی وکبر                 بـــــــــــه سو پای وی افکند نظر

                 گفـــــــت ای پیر شناسی تو مرا                  گفت : کــــــــی میرود از یاد پدر

                 گفت: گفتی کــه من آدم نشوم                  حــــــــالیا حشمت وجاهم بنگر

                 پیر خندید و ، سری داد تکــــــان                  گفت ایــن حرف وبرون شد از در

                                                   من نگفتم که تو حاکم نشوی

                                                   گفتم آدم نشوی جــــــان پدر